Het leven van een Tuin- en Landschapsarchitect gaat niet altijd over rozen. 2022 Was voor ons een bewogen jaar. Kort na het sturen van mijn voorlaatste nieuwsbrief in maart trof Corona ons voor de tweede keer. Mijn partner en ik waren een paar dagen heftig ziek, waarna onze kinderen het virus na een negatieve GGD-test toch ook kregen. Ons zoontje van nog geen jaar heeft daarna maanden last gehad van luchtwegproblemen, waardoor hij regelmatig ziek thuis was. Onze dochter is ook periodes meerdere dagen thuis gebleven vanwege koorts. Ik vraag me wel eens af hoe we in de toekomst terugkijken op Corona en welke gezondheidseffecten bekend worden.
Maar dat was nog niet het enige…
Eind augustus hoorden we na maanden tobben dat mijn schoonmoeder heftig ziek was, een grote tumor in haar buik. In september is ze succesvol geopereerd, maar er kwam geen herstel… helaas bleek de kanker te agressief in haar lichaam en kon ze niet meer beter worden. We moesten afscheid van haar nemen, begin november is ze overleden. Het was een tijd van ongeloof, hoop, angst, verdriet, bijzondere gesprekken,… we missen haar enorm.
In de tijd van ziekenhuisbezoeken en afscheid nemen heb ik me ter afleiding bezig gehouden om telkens een mooi boeket op de kamer te verzorgen… Al mijn bloemen en energie gaf ik aan mijn schoonmoeder. Het laatste boeket wat ik haar gaf had wel even impact, maar ik deed het graag met liefdevolle aandacht. Daarna had ik een heftig gevoel om alle bloemen te verbannen, weg met die fleurigheid! De Dahlia’s moesten voor de winter toch de grond uit, van de laatste bloemen heb ik alsnog een boeket gemaakt voor mijn eigen moeders verjaardag. Nu, na enkele maanden, kan ik er weer naar uitkijken om dit jaar weer bloemen te telen en met mijn boeketten dierbaren te verblijden!
