De liefde voor natuur is voor mij vanzelfsprekend. Groen brengt mensen ook letterlijk samen. Denk aan recreatie in bossen, parken, uiterwaardengebieden, open tuinen, plantenmarkten, pluktuinen en sociale buurttuinen.
Ik vind het mooi te merken hoe passies samenvallen, regelmatig voel ik een verbinding met mensen van een andere generatie die net als ik gek zijn van natuur. Maar de natuur zit ook verweven in andere hobby’s zoals fotograferen, schilderen, boetseren,…
Soms vraag ik me af wat de jeugd vindt van de natuur, zijn ze er mee bezig? Ik hoorde laatst namelijk een verhaal dat kinderen in de stad niet eens weten wat een kastanje is. Ikzelf trof een keer een winkelmedewerker die niet eens wist wat een aubergine is! Hoe kan dat nu?! Dat is toch onderdeel van de opvoeding en ontwikkeling?
Als ik met mijn gezin door de natuur wandel komen we telkens mooie pareltjes tegen: een mooier gekleurd blaadje dan de rest, een grillig gevormd takje, de meest glanzende kastanje, een zacht veertje, een bijzonder steentje,… enzovoort. Die pareltjes nemen we mee, bewaren we in een schaal, waarmee we later gaan knutselen om daarna de kunstwerken een mooie plekje in huis te geven.
Tijdens dit soort wandelingen komen mooie gesprekken met andere wandelaars los: “Er is ergens nog een foto van mij en mijn zusje van 40 jaar terug in deze bomenlaan”, hondjes die de bal van onze dochter ook leuk vinden (en een lik in haar gezicht geven), al wandelend naar boven kijkend de onderlinge nabijheid van bomen bewonderen wat ervoor zorgt dat andere wandelaars ook naar boven gaan kijken. Ik word blij van de prettige mensen die we tegenkomen, het geeft echt energie.
Ik omring me dagelijks met natuur, door prints in mijn kleding, sieraden met blaadjes of een tas in de vorm van een blad. Ik voel me daar fijn bij. Het komt ook door de vorm van de natuur, fractale vormen, de herhaling zorgt voor rust.
Gelukkig zijn er veel mensen die genieten van de natuur, maar ben jij ervan bewust wat het met je doet?